Ik zit klem, verlamd en sprakeloos
in een duistere eindeloze tunnel
valt nergens licht te bespeuren
overal is het donker en heersen zwarte machten
bewegen is er niet bij
zover je gewaarwording reikt
blijft geen sprankeltje hoop over
alles verdwijnt in een veelzeggend niets
maar de geest verzet zich
waarom opgeven in die toestand
het lichaam is verslagen
op een dag komt er een zwak fonkeltje
het zoekt je in al die puinhoop
de redding komt altijd onverwachts
Roland Boulengier
( Vlezenbeek, 28/04/2001 )